Üç

dün

bilmeni isterim ki canımıniçi

son iki yüzyılında dünyanın

ellerinin değip de güzelleştiremediği 

hiçbir şey yokken, kendime bakıp da utanıyorum

nasıl oluyor sahi ve özlemimden soruyorum

ben ebedi bir hata olarak bana 

uzaksa uzak, bir de senin gözlerinden yol alıyorum

sen başka bir şehre gideceksin diye

oturup ayakkabılarını boyuyorum

oradan ne getireyim sana diyorsun

ben hep, sen gel yeter istiyorum

ama uzaklık, sevdiklerimin yurdudur madem

ve laftan sözden anlamaz bir çocuk ısrarım

öyleyse ben de geliyorum

gözlerimle gördüm, üç gündür komada bir çiçek tarlası 

kim bilir belki uykusunda su içiriyorlar ona

bir de sanki dudağında ömer fısıltısı

elinden geliyorsa elimden tut diyorum

elinden gelmiyor ve ben dünkü çocuk

birdenbire büyüyorum 

bugün 

burada her şey kandan ve kirden yapılma 

bense sular altındayım fakat

şüphesiz ki ortağı olduğumdan bu hırsın

ellerimi hiç duru hissetmiyorum

bir fotoğrafımız var, boynuna sarılmışım

sanki bir tek orada anlam bulmuş bu eller

başka ne işe yarar bilmiyorum

olacağı bu ya, öncekiler gibi her gün

ben sabahlara bir hatıra bölüştürüyorum

her şeye biraz sen, her birazda her şey sen

birazdan çağırmanla uyanıyorum ve 

hazırladığın bir sofrada senin gönlün olsun diye

yüzlerce ihtimal arasında

bir ihtimal hayatta kalıyorum

yarın 

bilmek istiyorum

insan insanla ne konuşur 

ve topallayan bir kırkayak 

dikkat çekmeden nasıl ortalıktan kaybolur

şu yaşıma gelince anladım biraz 

her şeyin birazı olur, ölümün olmaz