dağıldı yağmur kokan tenlerin hoşluğu 
toprağı okşayan ayaklar topraktan ayrıldı 
çünkü ruhsuz birinin icadıdır şemsiye 
çünkü şimdi topraktan sadece dikenler dirilir 
dokunuşlar bitik artık, abanmalar gözde 
çağ sızısı taşımazsan eğer ve 
hiç kimse seni sevmeyebilir 

sar beni, sakla kaygımla örülü cibinlik 
ne tarafa yüz çevirsem 
o gülüşlerle bezeli hainlik 
bir bıçak sapından kavranıp çevrilir içinde 
adı sahte ısrardır, kanından çay demlenir 
biri yüzüne somurtuyorsa candan 
seninle hiç bir işi yok demektir 

ve seni bütün bunlardan ayrı tutuyorum 
sen bu hayattan önce, bu hayattan öte 
harcın başka türlü karılmış senin 
sevişinde ne hırs, ne tamah birikir 
gelmezsin, yazgımız değil, tenime değmez tenin 
anlıyorum seni başımı çatlatarak 
ve açılıyor kumbara, elde var sıfır, yaş yirmi bir.