az önce yarına bir kapı araladım

https://youtu.be/Wgctbz8sjTw

yarın diyorum yeni bir dün

ben her sabah bir hatırayla uyanıyorum

kıpırdamasam yerimden diye geçiyor içimden

bir anda kalabilmek mümkün olsaydı

kesinlikle bu anı seçmezdim diyerek

yerimden doğruluyorum

kalkar kalkmaz üzerime bir şeyler alıyorum

ta içimden bir ses yeni uyandın 

üşüteceksin, bir şeyler giy diyor

anımsamaya çalışıyorum söyleyişini

kimsenin sana bir şey dediği yok

boş yere alınganlık yapıyorsun diye hayıflanıyorum

bir şeyler yakıştırıyorum kendime ayna karşısında

hep aynı şeyi giyememenin laneti bu

her gün bir daha beğenmemek zorunda kalıyorum

niyeyse hep kapıyı çektikten sonra

alelacele ceplerimi yokluyorum

anahtarların şıngırtısını duyunca 

şu koskoca dünyada dönülebilecek tek yer

burasıymış gibi bir huzura kavuşuyorum

otobüslere biniyorum kulaklarımı tıkayarak

başka türlüsüne tahammül edemiyorum

biraz ilerliyorum, zaman ilerliyor

başka bir uğultusu, aklımın uğultusunu bastırıyor

dinecek birkaç durak sonra diyemiyorum

madem söylenecek bir şey kalmadı

ben senin adını tekrarlıyorum

ikna edemiyorum kimseyi hiçbir şeye

hem de tam olarak hakikatten bahsederek

bundan derin bir azap duyuyorum 

kendimden şüphe etmiyor değilim

ne de eminim her şeyin böyle olması gerektiğinden

ama sözler veriyorum sımsıkı tutacağımdan

sözler unutulur, her şey değişir diyor

karşılaştığım pek çok unutkan

dünya göğe salınmış bir uçan balon misali

çok uzaktan bakıldığında diyorum ama

hafife alıyor değilim asla

aksine onu büyük bir yük olarak görüyorum

üzerine bindiğimiz ama bizim taşıdığımız bir şey bu

ne garip değil mi gibi sorular soracak olsam

hemen yerin altına girip rahat bir nefes alıyorum

yenilmekten korkuyor değilim

bu bir yarış değil diyorum sadece

ama diyorsan ki illa galip geleceğim

yeter ki gel diye olur olmaz sayıklıyorum

unutuyorum kaça kadar saydığımı 

başa dönüp adınla yola çıkıyorum

bazı günler akşam olmuyor 

ben sana kalmadım diyerek kararıyorum

sırt üstü yatıp biraz kitaplarla laflıyorum

söz ver aramızda kalacak hepsi diyor

bir sorunun çengeli takılıyor sonra aklıma

aramızda mı kalacak yani bu devasa mesafe

ve gelmeyecek miyiz hiç bir araya

bilmem neden, sevmem aslında hiçbir şeyi

bu kadar sade dile getirmeyi

oysa kıyıya vurması bir dalganın ne kadar yalın

bense merak ediyorum onu oraya getireni

sanılmasın mahrum ediyorum kendimi her şeyden

evin bütün odalarını geziyorum eğer hava çok güzelse 

bir nefes çekiyorum içime şu karanlıktan

seyretmek için şu duvarı, sırtımı yaslıyorum diğer duvara

bir yerlerde bir deniz olmalı diyorum

eğer burası bu kadar karaysa

inan ki inanmam asla böyle şeylere ama

bir gün imkanım olursa eğer gökkuşağından

bir kapı yaptıracağım evime

sen o kapından ister gir, ister çık

bütün dileklerin gerçek olsun diye

şu sessizlik böyle hüküm sürmesin istiyorum

kafam kaldırmıyor artık bu kadarını

birkaç nota bulaşıyor ellerime

donuk renkli, misal fani, solgun lakayt, siluet dokunaklı

ateşe veriyorum hemen her şeyi

yansın dünya diyorum çok mu

yeter ki üşümesin onun ayakları

kağıtlar karalıyorum pek uygunsuz saatlerde

yazdıklarımdan hiçbir satırı anneme 

okutamadım diye bazen

gözlüklerimin camını buğulandırıyorum

çok ağır gelmeye başlarsa bazı şeyler

hiç olmazsa karşısında diyorum kaç kez

oturup ona bir daha hastane önünde incir ağacı söylüyorum

insanların arasına karışıyorum zaman zaman

anlamıyorum ne diyorlar ve neden konuşmuyorlar

aslında konuşulması gerekeni

nefret etmiyorum yine de hiçbirinden

nasıl ki ezmiyorsam adını bilmiyorum diye bazı çiçekleri

bir denize senin rengini veriyorum

senin kokuna buluyorum bütün ormanları

yeşilini biraz abartıyorum gibi yaprakların

bir bulutun boynuna ip geçirdiğim oluyor

bu sahiplik hissinden biraz rahatsızlık duyuyorum

gel gör ki sen daha yokken babanın aklında

ve annen taşımıyorken seni karnında

seni benim biliyorum

işler içinden çıkılmaz bir hal alırsa

dünya diyorum bin yıllardır böyle

senin için mi değişecekti yani şu düzen

sen ki değiştiremiyorsun yanlış almışsan bile bir bileti

tutup bambaşka bir şehre gidiyorsun mesela

ve hayret dahi etmiyorsun 

kıyısı olmayan bir şehre nasıl gidilir vapurla

insanın vicdanını rahatlatmak için yaptıklarına üzülsem mi, 

yoksa en azından vicdan sahibi olmasına sevinsem mi 

bilemiyorum, bilemediğim gibi pek çok şeyi

çok istemek ayıp mı, utanmalı mıyım kendimden

niye geçiremiyorum iğne deliğinden bir devi

kimseye ayıp olmasın diye biraz daha yaşıyorum

aman zahmet olmasın diye kimseye

kendimi seviyorum biraz

beni sevmeyen herkesin yerine

konuşuyorum karşıma alıp kendimi

sen de olmasan kim severdi seni diyorum

bak koyamıyorsun yerine başka birini

bunu becerememem için hiçbir sebep yok

itinayla kendime kızıyorum

şu yaşa geldin ama hala kendine

derme çatma bir imparatorluk dahi kurabilmiş değilsin

hükmü yok sözlerinin kendinde bile

daha sonra silkinip toparlanıyorum

kimsenin arkasından konuşmam, yanında belki bazen

gelsin o karınca buraya, söylerim bunları yüzüne de

dilerim ama dilenmem, bu geçsin hiç değilse kayıtlara 

herkes yerini bilsin, şu ağaç mesela

diyecekken köksüzleşiyorum

alıp kendimi elimin ulaşamayacağı bir yere koyuyorum

unutuyorum kendimi orada

akıl dağıtıyorum gördüğüm herkese, bana fazla geldiğinden değil 

onsuz da yaparım mutlaka biliyorum 

biri bana uzatacak olsa mesela bir parça

kibarca teklifini reddediyorum

şimdi fikir değiştirmeyeyim diyorum

öksürtüyor beni fazlaca

büyük bir şeyi ifade etmek için konuşunca

boyumdan büyük laflar etmiş sayılıyorum

hiçbir şey sonsuza kadar sürmez diyorsun

peki ya sonsuzluk sonsuza kadar sürer mi

diyecek olup susuyorum karşında senin

her gelen gidiyor demek iyi de

nasıl eminsin bir gün gelmeyeceğinden, gelmeyenin

düşündüğünde her şey ne kadar zor 

oysa ne kadar kolay kıyıyor insan birine

ben kimseye kıymayayım diye ellerimi cebimde saklıyorum

çarpmasın diye örneğin elim, diğer elime

kim sevmiş şimdiye kadar birini

beni çok seviyor diye bir düşün 

ama yine de insan olmayacağını bildiğinin peşini, 

olmadığını görmeden bırakmıyor 

gerçi görünce de bırakmıyor, kendime hak veriyorum

çünkü haksızlık etmem kimseye 

bu yüzden adınla başlıyorum adımı söylemeye

deli gönül diyor bakkala ekmek almaya
gidiyorum diye çık, bir daha da gelme
sonra bakıyorum "ekmek almaya gidiyorum"
diyecek kimse yok, oturuyorum yerime

ne yapsam da gelsen

ya da ne yapsam da seni aklıma getirmesem

aslında hiç doğru bulmuyorum böyle şeyleri

sabah sabah öğle sonrası akşam üzeri ve gece yarısı

uluorta tekrar tekrar söylemeyi

merhametli bir öfke nedir anlaşılacak mı bir gün

ve nasıl dövülür bir demir şefkatle

zulüm değil, yarası olanı ateşle dağlarlar

bazen kesiklerden bir barakada düşünüyorum

keskin kılıç kınına mı zarar 

hiç gerek yok biliyorum böyle laflar etmeye

özledim demek çok mu zor hem de özlemişken bu kadar

ritmim bozuluyor, halbuki ne kadar seviyorum ahengi

konu paylaşmaksa bir atomu dahi ikiye bölmeyi

önüme bakmaktan çok hoşlanıyorum

takılacak bir şey arıyorum da denebilir buna

ve beni nasıl utandırıyor güzel bir söz duymak

içim çekiliyor, sanki ekmek bandırıyorlarmış gibi ruhumun suyuna

çok sevdiğim bir adamın hatırası, çok sevdiğim bir kadının

öyle narin örüyor ki saçlarını

kim diyorum böyle dikkat eder bir saç teline

ve kim diyorum böyle rahat arkasını döner birine

ben çekilip bir köşeye onları seyrediyorum

o eski elleri alıp ve taptaze bir acemilikle 

sonra oturup senin saçlarını örüyorum

cevabını bildiğim sorularla yoruyorum aklımı

kabul edemiyorum bazısı için her şey nasıl bu kadar açık

nasıl bu kadar keskin dönüşleri

hiç mi vazgeçmezler vazgeçmekten demiyorum

ama ağırdan alamazlar mı bazı çekip gitmeleri

bardaklara su veriyorum, güneşlendiriyorum pencereyi

radyoyu açıp oralı olmuyorum

kitapları indiriyorum raflardan

şuraya bir mektup sıkışmıştır belki diyorum 

belki bir not benim için yazılmış

içinde bir buluşma tarihi, hem de bu yüzyıl içerisinde

bu bekleyiş diyorum bana yeter

artık hiçbir şeyle meşgul olmuyorum

canımı çok sıkıyor sadece iki kişiyi alakadar

eden şeylerin iki kişiyle çözülememesi

balık nasıl rahat su içindeyken ve

nasıl unutmuyor bir kuş konduğunda tekrar uçmayı

çekiç burada ve dimdik duruyorken çivi

merak ediyorum nasıl becerebiliyor ellerin ıskalamayı

yatmadan önce köstekli bir saati kuruyorum

alıp kulağıma götürüyorum

başımı dizlerine yaslamışım gibi bir his kaplıyor her yanımı

her tik-tak sesinde bir kez daha

babam, bir de o mavi matarayla kırlara gidiyorum

ellerinin çayırını çimenini özlüyorum

sokak lambaları odamı aydınlatıyor

sen ışıkların altından geçiyorsun, gülüşün de geçiyor

hayalin parmak uçlarına basa basa yürüyor

gelip yanıma uzanıyorsun, ömrüm uzuyor

üzerini örtüyorum gözlerimle 

önce ben diyen bütün şeytanlarımı taşlıyorum

yeni bir alfabeye adınla başlıyorum.