ne çabuk yarın olmuyor sevgilim.

senin gökyüzünün kuşları

onların seslerinden yastıklar

baş koymaya, ömür vermeye 

taptaze uykulara gebe

yüzümün ikliminde duyuşları çağırır.

gömdüğüm yerde yüzümü

senlik hatırlayışlar, serin suların senin

toprağın, bereketin, yaprağı gülüşlerinden ağaçlar

yeşeren ne varsa senden 

beni yatağında ağırlar. 

ben bahçenden kokularla

saçlarını örüyorum senin

ellerimin ulaşamayacağı bir gerçeklikle

omuzlarından omuz beğenerek öpmelerime

mırıldanarak hevesimin sözlerini

istersen kısılsın sesim

gök hırpalansın, bir çağ kapansın
dile benden, ne dilersen

hatta ellerimi tam bileklerinden

budayıp, yeter ki ellerine ekle. 

sabah olunca sonra, yani senli bir bahar

yetişecek hiçbir şey yokmuş gibi

bir ömür daha uyuyayım ne var.