biraz takat kalsaydı hiç değilse dibimde, olmadı yanı başımda. "senin göğsünü yarıp genişletmedik mi" okuyunca, yani o ferahlık için bile demek ki bir döş yarılması gerekiyor önce diye söyleniyorum. işte ben ne zaman yarılsa döşüm, inşirah bulacağım diye umarken kayboluyorum. başkaldırsam bir yere çarparım, ağzımı bozsam düzelmez yine de tadı. beklemekse çare olmuyor neyi beklediğini bilmeyince, bunu biliyorum. bilmek bana yetmiyor, kime yetiyorsa onun olsun. beni biraz affedemez misiniz, yine çok oluyorum. dünyanın bütün ters köşelerini dönmüşken aklıma geliyor: "su akıyor ve ben gidiyorum" diyen adam uyuyakalmışken bir yangında ölüyor. 

"şunu kabul ediyorum ki insan bu dünyaya kabullenmenin ne olduğunu anlasın diye geliyor. verilen bu yüzden veriliyor, alınan bu yüzden alınıyor. kurbanlığın fiyatı için karşı tarafta cedelleştiğin el, aslında seni kendisine kurban seçiyor. özgürlük sadece bıçağı ne kadar iyi kullanabildiğinle alakalı bir şey. kimse kendi şah damarını bir başkasınınkini kestiği kadar iyi kesemez. kabullenmek damarsız yaşamak. topyekün damara bağlanmak. hürriyet sadece bilenmekten yok oluncaya kadar insanın bıçağı taşa çalması gibi. korku yani. kendini kesmekten korku." 

yazıp göndermiş bugün selim, "dünya zehir gibi kardeşim" yazıp göndermiş, yazdıklarını bu dünyada okumuş olmaktan saadet duyduğum selim, bir gün bana "geldi mi içinden yazmak" diye sorulursa, mutlaka cevabımın içinde adını anacağım selim.   

bir kavganın tasviri

baktım biri orta yerde bekliyor. ne bekliyorsun dedim. koca koca adamlar şu ufacık çocuğu dövmüş, en azından "nasıl yaparsınız" diye soracağım dedi. niye dövmüşler dedim. gölge etme demişler, dinlememiş. biçmişler körpeciğin kolunu kanadını. içime dokundu mevzu, ben de beklemeye başladım. iki kişi bekledik. karşı kahvede oturan bu zorbaların amca çocukları ellerinde sopalarla yanaştı. dağılın ulan dediler. dağılmadık. ikiye bile bölünmedik. eşkıyalığın dozunu artırdılar. bunu gören bir kaç vatandaş daha yanımıza katıldı. dağ başı mı burası, bu ne zulüm diyerek. hadi diyelim dağ başı, reva mıdır şu yaptığınız diye sorarak. bu sefer nasıl yaparsınız diye beraber bağırmaya başladık. sesimiz daha gür çıkıyordu. duyan geldi. kimisi ne dediğimizi işitip gitmek için, kimisi kalıp destek olmak için. bağırdık, kalabalıklaştık. nereden baksan on kişiydik, birbirini ilk defa gören on kişi. kimisi bıyıklıydı, kimisi kel. kimi etek giymişti, kiminin yoktu ayakkabısı bile. kiminin elinde şemsiyesi vardı, kiminin elinde gazoz şişesi. 

başımıza indi sopalar, yaralandı nereden baksan beş kişi. yerine gelmez mi daha fazlası. kalabalık artıyordu. bir kısmı içinde tutamayıp kellere olan nefretini döktü ortalığa. güneşli günlerde sizin şu başınızdan çektiğimiz nedir, yeter gözümüzü aldığınız diye akıllarınca eleştirileni yaptılar. arkadaşlar derdimiz kellik değil. burada şu yavrucak için toplandık diye sesleri bastırmaya çalıştı, içimizden birileri. o sırada yoldan geçen bir arkadaşım beni gördü. hayırdır ömer dedi. ağzımı açmamıştım ki daha, ilahi ömer, keller için ileri geri konuşan bu insanlarla yan yana olmayı sana yakıştıramadım deyip gitti, mevzu o değil bile diyemedim.

bu zorbalarla başka meseleleri olan başka başka adamlar, fırsat bu fırsat deyip kalabalığa karıştılar. bize de bir tokat sallayacak aralık bulunur elbet deyip aramıza saklandılar. iyi bakın dedi orada oturanlardan biri, iyi bakın. kimlerin oyununa piyon oldunuz. kardeşim bu mahallenin kaldırımlarını bu zorba dediğiniz adamlar yeniledi, bir de tutup sokağa çeşme diktiler, utanmıyor musunuz bu adamlar için ileri geri konuşmaya diyen mahalle sakinleri de çıktı. adam kaldırım yapmış, çeşme dikmiş, yakışıyor mu yani bir çocuk için ortalığı birbirine katmak? hem daha geçen hafta burada bir kadına "belin kaç santim" diye sordular, o zaman neredeydiniz? o zaman da gelip burada bekleseydiniz, samimiyetsizsiniz. e ama biz ona değil buna şahit olduk, görsek elbette bir şey derdik diyemedik.

biri gelip, dükkanın önünü kapatıyorsunuz, yazık değil mi bu esnafa, ekmek götürmesin mi evine deyiverdi. götürsün abiler, götürmesin ister miyiz hiç, lakin şu yavrucağın kolunu kanadını budamışlara "ulan" diyecek kadar da duramayacak mıyız yani şurada deyiverdik. dinletemedik. derken zorbalar, köşeyi dönüp yaklaştılar. benim burada amcaoğlumun elindeki sopanın kıymığı sizin yüzünüzden eline batmış dedi zorba başı, zalimsiniz. birader sopayı sallayan senin amcaoğlu, bunun da mı kabahatlisi biziz diyemedik. nereden aklına geldiyse, sahi siz burada niye toplandınız diye soruverdi. dedik şu körpe fidan oturmak istiyor şuracıkta diye. kes kes dedi. kardeşim biz burada kırk kişi akrabayız. biz oturmak için üst üste çıkarken, soralım istiyorsanız, otursunmuymuş o çocuk orada, peki var mısınız oylamaya?

gençler böyle bekliyorsunuz ama beklemekle zorbalık bitmez. istiyorsanız ben size bir şaka yapayım, hep beraber gülelim olmaz mı dedi yoldan geçenlerin en zekisi. 

kapanış

dostum mesud'a

evden çıkarken anahtarlarını ve cüzdanını almanın çoğu zaman "her şey tamam" hissi verdiği bu dünyada, kelimelerini alıp giderken aynı duyguyu bir türlü yaşayamıyorsun. kitaplarını ya da bir sözlüğü yanına almak gibi değil çünkü kelimeleri taşımak. çünkü "kelimenin tam anlamını bize sözlükler verseydi, çiçek koklamak anlamını yitirirdi" dediğimde -her şeyimin kelimelerden ibaret olmasına ve hiçbir şeyin beni onlarla vakit geçirmek kadar oyalamamasına ve hiçbir şeyin onlarla oynamak kadar bana keyifli gelmediği yaşantıma rağmen- yazmanın boşluğunun yazmamaktan da büyük olduğunun da bilinciyle, yani aslında ne söylense eksik kalacak düşüncesini hiçbir zaman gözardı etmeyerek, yine de her seferinde son sözümü söylemek gibi bir gayreti barındırdım. bu da benim "nasıl bulmak istiyorsan öyle bırak" tanımımdı. bu edebiyatla kirletmeden nasıl anlatılır diye bir cümle kurmuştum, çünkü hakikat bile edebiyata bulanınca gerçekliğinden koparılıyor gibi geldi. ya da yazılan hiçbir şeyin yaşanılanı karşılamadığı gibi. birinin ağıdını türkü diye dinlemek, kederini roman diye okumak, ıstırabını şiir gibi görmek acının muhatabına büyük bir haksızlık diye düşündüm hep. ve yazmak işte böyle, bir türlü sadede gelinemeyen bir şeydir.  

beş-altı ay önce tasarladığım bir hikaye vardı. bitirdiğimde, daha önce yazdığım iki hikaye ile birbirine bağlanacaktı. hayatımda ilk defa, sonunun nasıl olacağına yazmaya başlamadan önce karar verdiğim bir öyküyü yazmaya niyet ettim ve tabii ki yazamadım. araya bir dünya mesele girdi ve hikaye taslak olarak kaldı. kafamda çevirip durdum ve bunu yaparken cür'etime bak ki insana ait ne varsa bir seferde söylemek ve uzun bir süre bir şey yazmamak düşüncesini taşıyordum. bir türlü olmadı. aşık ismetî'nin "düştüm ibret aldım, kalktım unuttum" diye bir şiiri vardır. pek sevgili necati hoca, bu mısrayı kullandığı bir şiir getirip "şuna bir bak, sağını solunu düzelt" dediğinde "insan; kanatlı melek, kanatsız şeytan" mısrasını okuyup durmuş ve neresi düzeltilebilir insanın diye düşünmüştüm. ve yazmak işte böyle, daldan dala atlanılan bir şeydir. 

bugün birkaç tane görüntü izledim. bıçaklanan, demir çubuklarla dövülen, tekmelenen, kurşuna dizilen kan revan içindeki insanların başlarına gelen felakete nasıl çaresizce boyun eğdiğine şahit oldum. hem de bunu yapanlar, kendi haklılıklarına olan sarsılmaz inançlarının eminliği ile eylemlerini gerçekleştiriyorlardı. sevgili murat abi ile şiddet üzerine bir şeyler konuşurken, o şiddetin değil de karşısındaki çaresizliğin daha dayanılmaz olduğu hususunda birkaç şey söylemiştim. elim kolum bağlı, onların çaresizlikleriyle beraber, çaresiz kaldım. en çok da bunları yapanların bir insan olması, aynı kötülüğü benim de içimde barındırdığım fikriyle korkunç bir utanç uyandırdı bende. sonra kendi acılarımı düşündüm. nasıl hiçe indiğine tanıklık ettim. bir sözü dünyamı cennete çevirecek insanların, bunu benden nasıl esirgediklerine sitem ederken, insan denilen canavarın dünyayı nasıl cehenneme çevirdiğini gördüm. ve yazmak işte böyle, hiçbir yaraya merhem olmayan bir şeydir. 

neredeyse her gün, bir şekilde suça bulaşmış, her tavrından salt kötülük akan insanlarla tanışıyorum. onlara bakarken kendimce, şartların insanı getirdiği durumu göz önünde bulundurmaya çalışarak var oluş biçimlerine bir geçerlilik bulmayı umuyorum. üzülüyorum hallerine, anlamaya, bir çıkar yol bulmaya çalışıyorum. biliyorum ki umut etmek güzeldir ama dünya hiçbir zaman, bir önceki gününden daha güzel bir yer olmadı. yine de, elbet umut vardır diyorum. -ve sevgili said öyle şahane "umutsuzluk haramdır" demişti ki- , bir gün güzel bir şeyden bahsedecek bir şey yazana dek bir şey yazmak istemediğim fikrini bu sebeple kendime tekrarlıyorum. ve yazmak işte böyle, en çok kendine söylemektir.  

bütün bu olanların, olmayanların, hataların, günahların, hayatın, dünyanın içinde, "insan nedir ki iyi olsun" çok iyi bilerek, içimden "insanız, affet" demekten başka bir şey geçmiyor. hem kırıp döktüklerim, hem de kırılıp dökülen yanlarım için. 

ve yazmak işte böyle, yazmayacağını bile yazmaya muhtaç bir halde dile getirdiğin bir şeydir.

oğlum aç değilsin, açıkta değilsin. ne yalnızlığı?

-bir anne sözü-

bir şey olmuşsa olabiliyor demektir. olmamışsa da olabilir demektir. her şey mümkündür ama her şey imkan dahilinde değildir. bir şey muhtemel kılınabilir ya da her şey ihtimal dışı bırakılabilir. olmayacağından emin olunabilir belki ama olduğundan emin olunamayabilir. bir şey başka bir şey ile bitebilir ya da hiçbir şeye her şey ortadan kalkana kadar bitti denilemeyebilir. anlaşılabilir bir şey, anlamlandırılamayan bir şeye dönüşebilir. insan çok iyi bildiği bir şeyi kendine anlatamayabilir. bildiğimiz değil de duyduğumuz bizi yıkabilir. bazı sorular gerçeği pekiştirmek, bazıları da gerçeği yok saymak için sorulabilir. dünya bizi, o kapıdan çıkarsan bir daha buraya dönemezsin diye tehdit edebilir. her şeyimiz bir gün, hiçbir şeyimiz bile olmayabilir. yazgı başa gelen en güzel şey olabilir. kabul edilebilir bir en kötü, kabul edilemeyen bir en iyiden daha huzurlu gelebilir. kaygı teslimiyetin yokluğudur. aslında durum tam olarak böyle olmayabilir. tam olarak böyle olmayan her şey çünkü kaygıyı doğurur. birileri en doğrusunun bu olduğuna kanaat getirebilir ya da hiç kimse en doğrusunun ne olduğunu bilmek bile istemeyebilir. hata affedilebilir bir şeydir ama biri de çıkıp -bana yaptığını sana bağışlıyorum ama kendine yaptığını nasıl bağışlarım- diyebilir. bir şeyin insana özgü olması, insana özgü olan hiçbir şeyin yanlışlığını ortadan kaldırmayabilir. bizim yıkılan duvarlarımız, başkasının katını yükseltebilir. bir insanın alçalması değil de, çakıldıktan sonraki o haline tanıklık ediyor oluşumuz canımızı sıkabilir. bir gecede bütün dişlerimiz tutmaz hale gelebilir. telafi edilebilir bir dün, dönüşü olmayan bir yarın halini alabilir. bir boşluk kendisini durmadan var kılabilir. bir yol yalnız da yürünebilir ama her yol bu yalnızlığı kaldıramayabilir.  

ama böyle şeylerden annemize bahsedemeyiz. mesela onlara, kalbimizi kıran kadınlardan ya da yarım kalan her şeyin bizde bıraktığı tortudan söz açamayız. çünkü annemiz bol endişedir, çokça sara nöbetidir annemiz. ele muhtaç olmamak ama öpecek bir el aramaktır annemiz. ama böyle şeylerden annemize bahsedemeyiz. hamsun'un açlığından ya da kierkegaard'ın titremesinden, annemize cehennemden. çünkü onun yarattığı cennete nankörlüktür her sözümüz. çünkü gövdesine taş yiyebilir annemiz ve yıllarca saklayabilir sızısını  ses etmeden. hiçkimseyi yanına götürüp işte bu o diyemeyiz. çekip gitmelerden ya da kalmaya mecal bulamamalardan söz edemeyiz. ancak rüyamızda görürüz. sesini bir kez daha duyabilmek için ne varsa susturmayı göze alabileceğimiz hatta küstahça, dünyayı yerinden oynatacak gücü kendimizde bulmamız ama o parmaklarımızın ucunda yatarken hiçbir şey yapamamızdır annemiz. ama annemize böyle şeylerden bahsedemeyiz. aslında annemize hiçbir şeyden bahsedemeyiz. eve geldiğimizden, yemek yemek üzere olduğumuzdan, onu özlediğimizden bile. çünkü bir daha candan gülemeyeceğimizin garantisidir annemiz. ve annemiz öldüğünde sadece "artık yaşlanmayacak" diye sevinebiliriz. 

az önce yarına bir kapı araladım

https://youtu.be/Wgctbz8sjTw

yarın diyorum yeni bir dün

ben her sabah bir hatırayla uyanıyorum

kıpırdamasam yerimden diye geçiyor içimden

bir anda kalabilmek mümkün olsaydı

kesinlikle bu anı seçmezdim diyerek

yerimden doğruluyorum

kalkar kalkmaz üzerime bir şeyler alıyorum

ta içimden bir ses yeni uyandın 

üşüteceksin, bir şeyler giy diyor

anımsamaya çalışıyorum söyleyişini

kimsenin sana bir şey dediği yok

boş yere alınganlık yapıyorsun diye hayıflanıyorum

bir şeyler yakıştırıyorum kendime ayna karşısında

hep aynı şeyi giyememenin laneti bu

her gün bir daha beğenmemek zorunda kalıyorum

niyeyse hep kapıyı çektikten sonra

alelacele ceplerimi yokluyorum

anahtarların şıngırtısını duyunca 

şu koskoca dünyada dönülebilecek tek yer

burasıymış gibi bir huzura kavuşuyorum

otobüslere biniyorum kulaklarımı tıkayarak

başka türlüsüne tahammül edemiyorum

biraz ilerliyorum, zaman ilerliyor

başka bir uğultusu, aklımın uğultusunu bastırıyor

dinecek birkaç durak sonra diyemiyorum

madem söylenecek bir şey kalmadı

ben senin adını tekrarlıyorum

ikna edemiyorum kimseyi hiçbir şeye

hem de tam olarak hakikatten bahsederek

bundan derin bir azap duyuyorum 

kendimden şüphe etmiyor değilim

ne de eminim her şeyin böyle olması gerektiğinden

ama sözler veriyorum sımsıkı tutacağımdan

sözler unutulur, her şey değişir diyor

karşılaştığım pek çok unutkan

dünya göğe salınmış bir uçan balon misali

çok uzaktan bakıldığında diyorum ama

hafife alıyor değilim asla

aksine onu büyük bir yük olarak görüyorum

üzerine bindiğimiz ama bizim taşıdığımız bir şey bu

ne garip değil mi gibi sorular soracak olsam

hemen yerin altına girip rahat bir nefes alıyorum

yenilmekten korkuyor değilim

bu bir yarış değil diyorum sadece

ama diyorsan ki illa galip geleceğim

yeter ki gel diye olur olmaz sayıklıyorum

unutuyorum kaça kadar saydığımı 

başa dönüp adınla yola çıkıyorum

bazı günler akşam olmuyor 

ben sana kalmadım diyerek kararıyorum

sırt üstü yatıp biraz kitaplarla laflıyorum

söz ver aramızda kalacak hepsi diyor

bir sorunun çengeli takılıyor sonra aklıma

aramızda mı kalacak yani bu devasa mesafe

ve gelmeyecek miyiz hiç bir araya

bilmem neden, sevmem aslında hiçbir şeyi

bu kadar sade dile getirmeyi

oysa kıyıya vurması bir dalganın ne kadar yalın

bense merak ediyorum onu oraya getireni

sanılmasın mahrum ediyorum kendimi her şeyden

evin bütün odalarını geziyorum eğer hava çok güzelse 

bir nefes çekiyorum içime şu karanlıktan

seyretmek için şu duvarı, sırtımı yaslıyorum diğer duvara

bir yerlerde bir deniz olmalı diyorum

eğer burası bu kadar karaysa

inan ki inanmam asla böyle şeylere ama

bir gün imkanım olursa eğer gökkuşağından

bir kapı yaptıracağım evime

sen o kapından ister gir, ister çık

bütün dileklerin gerçek olsun diye

şu sessizlik böyle hüküm sürmesin istiyorum

kafam kaldırmıyor artık bu kadarını

birkaç nota bulaşıyor ellerime

donuk renkli, misal fani, solgun lakayt, siluet dokunaklı

ateşe veriyorum hemen her şeyi

yansın dünya diyorum çok mu

yeter ki üşümesin onun ayakları

kağıtlar karalıyorum pek uygunsuz saatlerde

yazdıklarımdan hiçbir satırı anneme 

okutamadım diye bazen

gözlüklerimin camını buğulandırıyorum

çok ağır gelmeye başlarsa bazı şeyler

hiç olmazsa karşısında diyorum kaç kez

oturup ona bir daha hastane önünde incir ağacı söylüyorum

insanların arasına karışıyorum zaman zaman

anlamıyorum ne diyorlar ve neden konuşmuyorlar

aslında konuşulması gerekeni

nefret etmiyorum yine de hiçbirinden

nasıl ki ezmiyorsam adını bilmiyorum diye bazı çiçekleri

bir denize senin rengini veriyorum

senin kokuna buluyorum bütün ormanları

yeşilini biraz abartıyorum gibi yaprakların

bir bulutun boynuna ip geçirdiğim oluyor

bu sahiplik hissinden biraz rahatsızlık duyuyorum

gel gör ki sen daha yokken babanın aklında

ve annen taşımıyorken seni karnında

seni benim biliyorum

işler içinden çıkılmaz bir hal alırsa

dünya diyorum bin yıllardır böyle

senin için mi değişecekti yani şu düzen

sen ki değiştiremiyorsun yanlış almışsan bile bir bileti

tutup bambaşka bir şehre gidiyorsun mesela

ve hayret dahi etmiyorsun 

kıyısı olmayan bir şehre nasıl gidilir vapurla

insanın vicdanını rahatlatmak için yaptıklarına üzülsem mi, 

yoksa en azından vicdan sahibi olmasına sevinsem mi 

bilemiyorum, bilemediğim gibi pek çok şeyi

çok istemek ayıp mı, utanmalı mıyım kendimden

niye geçiremiyorum iğne deliğinden bir devi

kimseye ayıp olmasın diye biraz daha yaşıyorum

aman zahmet olmasın diye kimseye

kendimi seviyorum biraz

beni sevmeyen herkesin yerine

konuşuyorum karşıma alıp kendimi

sen de olmasan kim severdi seni diyorum

bak koyamıyorsun yerine başka birini

bunu becerememem için hiçbir sebep yok

itinayla kendime kızıyorum

şu yaşa geldin ama hala kendine

derme çatma bir imparatorluk dahi kurabilmiş değilsin

hükmü yok sözlerinin kendinde bile

daha sonra silkinip toparlanıyorum

kimsenin arkasından konuşmam, yanında belki bazen

gelsin o karınca buraya, söylerim bunları yüzüne de

dilerim ama dilenmem, bu geçsin hiç değilse kayıtlara 

herkes yerini bilsin, şu ağaç mesela

diyecekken köksüzleşiyorum

alıp kendimi elimin ulaşamayacağı bir yere koyuyorum

unutuyorum kendimi orada

akıl dağıtıyorum gördüğüm herkese, bana fazla geldiğinden değil 

onsuz da yaparım mutlaka biliyorum 

biri bana uzatacak olsa mesela bir parça

kibarca teklifini reddediyorum

şimdi fikir değiştirmeyeyim diyorum

öksürtüyor beni fazlaca

büyük bir şeyi ifade etmek için konuşunca

boyumdan büyük laflar etmiş sayılıyorum

hiçbir şey sonsuza kadar sürmez diyorsun

peki ya sonsuzluk sonsuza kadar sürer mi

diyecek olup susuyorum karşında senin

her gelen gidiyor demek iyi de

nasıl eminsin bir gün gelmeyeceğinden, gelmeyenin

düşündüğünde her şey ne kadar zor 

oysa ne kadar kolay kıyıyor insan birine

ben kimseye kıymayayım diye ellerimi cebimde saklıyorum

çarpmasın diye örneğin elim, diğer elime

kim sevmiş şimdiye kadar birini

beni çok seviyor diye bir düşün 

ama yine de insan olmayacağını bildiğinin peşini, 

olmadığını görmeden bırakmıyor 

gerçi görünce de bırakmıyor, kendime hak veriyorum

çünkü haksızlık etmem kimseye 

bu yüzden adınla başlıyorum adımı söylemeye

deli gönül diyor bakkala ekmek almaya
gidiyorum diye çık, bir daha da gelme
sonra bakıyorum "ekmek almaya gidiyorum"
diyecek kimse yok, oturuyorum yerime

ne yapsam da gelsen

ya da ne yapsam da seni aklıma getirmesem

aslında hiç doğru bulmuyorum böyle şeyleri

sabah sabah öğle sonrası akşam üzeri ve gece yarısı

uluorta tekrar tekrar söylemeyi

merhametli bir öfke nedir anlaşılacak mı bir gün

ve nasıl dövülür bir demir şefkatle

zulüm değil, yarası olanı ateşle dağlarlar

bazen kesiklerden bir barakada düşünüyorum

keskin kılıç kınına mı zarar 

hiç gerek yok biliyorum böyle laflar etmeye

özledim demek çok mu zor hem de özlemişken bu kadar

ritmim bozuluyor, halbuki ne kadar seviyorum ahengi

konu paylaşmaksa bir atomu dahi ikiye bölmeyi

önüme bakmaktan çok hoşlanıyorum

takılacak bir şey arıyorum da denebilir buna

ve beni nasıl utandırıyor güzel bir söz duymak

içim çekiliyor, sanki ekmek bandırıyorlarmış gibi ruhumun suyuna

çok sevdiğim bir adamın hatırası, çok sevdiğim bir kadının

öyle narin örüyor ki saçlarını

kim diyorum böyle dikkat eder bir saç teline

ve kim diyorum böyle rahat arkasını döner birine

ben çekilip bir köşeye onları seyrediyorum

o eski elleri alıp ve taptaze bir acemilikle 

sonra oturup senin saçlarını örüyorum

cevabını bildiğim sorularla yoruyorum aklımı

kabul edemiyorum bazısı için her şey nasıl bu kadar açık

nasıl bu kadar keskin dönüşleri

hiç mi vazgeçmezler vazgeçmekten demiyorum

ama ağırdan alamazlar mı bazı çekip gitmeleri

bardaklara su veriyorum, güneşlendiriyorum pencereyi

radyoyu açıp oralı olmuyorum

kitapları indiriyorum raflardan

şuraya bir mektup sıkışmıştır belki diyorum 

belki bir not benim için yazılmış

içinde bir buluşma tarihi, hem de bu yüzyıl içerisinde

bu bekleyiş diyorum bana yeter

artık hiçbir şeyle meşgul olmuyorum

canımı çok sıkıyor sadece iki kişiyi alakadar

eden şeylerin iki kişiyle çözülememesi

balık nasıl rahat su içindeyken ve

nasıl unutmuyor bir kuş konduğunda tekrar uçmayı

çekiç burada ve dimdik duruyorken çivi

merak ediyorum nasıl becerebiliyor ellerin ıskalamayı

yatmadan önce köstekli bir saati kuruyorum

alıp kulağıma götürüyorum

başımı dizlerine yaslamışım gibi bir his kaplıyor her yanımı

her tik-tak sesinde bir kez daha

babam, bir de o mavi matarayla kırlara gidiyorum

ellerinin çayırını çimenini özlüyorum

sokak lambaları odamı aydınlatıyor

sen ışıkların altından geçiyorsun, gülüşün de geçiyor

hayalin parmak uçlarına basa basa yürüyor

gelip yanıma uzanıyorsun, ömrüm uzuyor

üzerini örtüyorum gözlerimle 

önce ben diyen bütün şeytanlarımı taşlıyorum

yeni bir alfabeye adınla başlıyorum.

vaad edilmiş bir soru ve yer altından notlar

babam öldü. annem de öyle.

bir ocak günü ocağımı söndürerek
babam büyük adamdı

ama daha ölecek kadar değil

hem ben daha büyümemiştim

annesiz kalacak kadar.

aldı götürdüler beni soğuk bir odaya

zannettim ki babam 

diyecek oğlum meraklanma.

bir şey söylemeyince ben ona sarıldım

sarıldım ve aman allah'ım bu nasıl bir soğuk

bir battaniye veremez miyiz acaba babama?

derken kefenini aralayıp yüzünü açtılar 

baktım babam gülümsüyor
ah be baba, bunda ölünecek ne var?

diye sorarak ellerimle koydum babamı

karla kaplı bir mezara
daha ellerimdeki toprak kurumamıştı

annem öyle kendinden geçmiş

yatarken yoğun bakımda

anne dedim, babam seni bekliyor

ama ben daha çok bekliyorum

hem ben daha dünkü çocuğum.

çok zoruma gitti annem 

hiçbir şey söylemeyince

hiç böyle yapmazdı

annem ilk defa ölüyor ve.

ben ilk defa annemin ayaklarını tutup

onu bir mezara koyuyorum 

sürçtü ise elim affola  

iki günde bir, bir sevdiğimi gömüyorum.

babam öldü. annem de öyle.

en sevdiğim adam 

ve beni en çok seven kadın yani

göçüp gitti
kimsesiz kalmak böyle bir şey demek ki .